ΔΑΣΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Τα Μαγούλιανα παλιώτερα διέθεταν Ειρηνοδικείο, Υποθηκοφυλάκειο, Τηλεγραφείο, Ταχυδρομείο, Σταθμό Χωροφυλακής και Δασικό Σταθμό. Η έκταση του χωριού, 65 τετρ. χιλιομ. είναι ως επί το πλείστον δασική με ελατοδάση στα γύρω βουνά, και μια από τις κύριες απασχολήσεις των Μαγουλιανιτών ήταν η υλοτομία. Ο Δασικός Σταθμός του χωριού μας -υπαγόταν στο Δασαρχείο Βυτίνας- διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και είχε τα Γραφεία του στο σπίτι του Βασ. Κ. Κανελλόπουλου. Αξίζει να αναφέρουμε εδω και το εξής περιστατικό, προπολεμικά, με ένα νέο δασικό υπάλληλο που είχε έρθει στο χωριό: Μιά μέρα πηγαίνοντας περιοδεία συγκεκριμένα στη θέση «Λάζος», μετά το Βάλτο, συνάντησε τον Δημήτριο Αλεξόπουλο (παρατσούκλι: “στρατηγός”) να κόβει μικρά έλατα για την κληματαριά του. Του ζήτησε τα στοιχεία του και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

– Πώς σε λένε;
– Στρατηγό.
– Ποιός Στρατηγός;
– Ο αδελφός του καπετάνιου.

Ο δασικός τον εξέλαβε για τον απόστρατο Στρατηγό Δημ. Γ. Κοσμόπουλο -μάλιστα του ζήτησε και συγγνώμη- όταν δε γύρισε το βράδυ, πήγε στο καφενείο και συζήτησε το συμβάν γιατί απόρησε πώς ο Στρατηγός πήγε να κόψει έλατα, τότε κατάλαβε την γκάφα του.

Αιμίλιος Αλεξόπουλος

ΖΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΤΟΔΑΣΟΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ
Καπέλο: Το ημερολόγιο του Δασικού Συνεταιρισμού

Ο Δασικός Συνεταιρισμός Μαγουλιάνων δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 από έναν μικρό αριθμό συγχωριανών μας με την άμεση συνεργασία και επίβλεψη του δασαρχείου Βυτίνας. Στην συνέχεια και μετά από πιέσεις, τα μέλη αυξήθηκαν σε 30 και μάλιστα δεν υπήρχε οικογένεια με παραπάνω από ένα μέλος. Οι μήνες κατά τους οποίους ήταν ενεργός ήταν αυτοί της άνοιξης, μέχρι και μετά το τέλος του καλοκαιριού, με κάποιες διακοπές βέβαια την εποχή του θέρους.

Τα μέλη του Συνεταιρισμού είχαν κυριολεκτικά οργώσει τις πλαγιές του βουνού, όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του. Μάλιστα, κάποιες από τις περιοχές αυτές, ήταν ιδιαίτερα μακριά από το χωριό και έτσι, έχοντας να διανύσουν τρεις ώρες δρόμο με τα πόδια, αναγκάζονταν να διανυκτερεύσουν στο δάσος. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, χρειάστηκε μια εβδομάδα μέχρι να γυρίσουν πίσω στους δικούς τους.

Οι ώρες δουλειάς λοιπόν δεν θα μπορούσε να ήταν άλλες από ήλιο με ήλιο. Με το χάραμα λοιπόν και με τα πριόνια στο χέρι, μοναδικός σκοπό είχαν να ρίξουν όσα πιό γρήγορα μπορούσαν, τα προσημασμένα από το Δασαρχείο έλατα. Βέβαια, κατά την διάρκεια της ημέρας, είχαν την άμεση επίβλεψη των δασικών, οι οποίοι μάλιστα χρέωναν φθορά όταν πέφτοντας κάποιο έλατο, έριχνε και κάποια υγιή μικρότερα.

Τα έλατα αυτά, ανάλογα με το μέγεθός τους, πηγαίναν σε μια ειδική μηχανή που τα έκοβε σε τάβλες. Από εκεί, τα αγόραζαν έμποροι και με μουλάρια ξεκινούσαν το δικό τους ταξίδι μέχρι να τα πουλήσουν. Αρχικά, ο ίδιος ο Συνεταιρισμός διαπραγματευόταν την πώληση στους διάφορους εμπόρους, ενω από κάποια χρονιά και έπειτα, την δουλειά αυτή την ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου το Δασαρχείο.

Οι τάβλες αυτές χρησίμευαν κυρίως στις οικοδομές για την δημιουργία πατωμάτων και ταβανιών,καθώς και καυσιξύλων.

Ο Δασικός Συνεταιρισμός διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 τόσο γιατί τα περισσότερα μέλη έφτασαν σε κάποια προχωρημένη ηλικία όσο και γιατί η ζήτηση δεν ήταν η ίδια με αυτή του παρελθόντος. Να προσθέσουμε ακόμη πώς η περίοδος αυτή συμπίπτει αρχικά με την απαρχή της εγκατάλειψης του χωριού από τις περισσότερες οικογένειες που αναζήτησαν μια διαφορετική τύχη στην πρωτεύουσα. Έτσι, τα έλατα έμειναν να φυτρώνουν ανενόχλητα στις περισσότερες πλαγιές του Μαινάλου, κρύβοντας κάθε ίχνος της ιστορίας τους, στις νεότερες γενιές.

Παναγιώτης Η. Λαμπούσης