Ακόμα και παιδιά ηλικίας 12-13 χρόνων πήγαιναν στο Αίγιο, για να εργαστούν στο μάζεμα της σταφίδας, τα χρόνια του μεσοπολέμου. Ξεκινούσαν από τα Μαγούλιανα παρέες από άνδρες και γυναίκες (60 έως 80 άτομα) και διένυαν μία απόσταση 22 ωρών με τα μουλάρια.

Το πρώτο βράδυ το περνούσαν σε κάποιο χάνι στο χωριό Σουδενά, απέναντι από το Χελμό.
Την επόμενη ημέρα, διέσχιζαν το βουνό Βραχνή και περπατώντας έφταναν στα Καλάβρυτα…

Το πρώτο πράγμα που έκαναν, φτάνοντας στα χωριά του Αιγίου, ήταν να βρούν κάποιο κατάλυμα. Συνήθως μαζεύονταν άνδρες ή γυναίκες σε ομάδες των 8 ατόμων και νοίκιαζαν μεγάλες ισόγειες αίθουσες, που λέγονταν χαμοκέλες.

Την επόμενη ημέρα μαζεύονταν -νωρίς το πρωί- στο παζάρι, και εκεί πήγαιναν οι παραγωγοί της σταφίδας για να βρουν εργάτες. Κάποιοι, λίγο καιρό πριν πάνε στο Αίγιο, έστελναν επιστολή στον εργοδότη, για να τον ενημερώσουν ότι και την χρονιά εκείνη θα δούλευαν στο μάζεμα της σταφίδας αλλά και για να εξασφαλίσουν δουλειά για κάποιο άλλο συγγενικό τους άτομο.

Οι άνδρες απασχολούνταν στο μάζεμα και τη μεταφορά της σταφίδας από τα χωράφια στις αποθήκες. Οι γυναίκες και τα παιδιά δούλευαν κυρίως στη διαλογή και στο καθαρισμό της.

Το μάζεμα τελείωνε τον Οκτώβριο. Ωστόσο, πολλοί έμεναν στο Αίγιο μέχρι το Πάσχα.
Εργάζονταν στον τρύγο, στο μάζεμα της ελιάς, στα χωράφια…

Αυτό συνεχίστηκε έως το 1940 οπότε ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και βέβαια σταμάτησε η εξαγωγή σταφίδας στη Βρετανία. Μετά το τέλος του πολέμου δεν επαναλήφτηκαν οι εξαγωγές. Η ζήτηση εργασίας περιορίστηκε.

Κάποιοι Μαγουλιανίτες όμως, που παρέμειναν εκεί, δουλεύονταν όλο το χρόνο, αγόρασαν χωράφια και έφτιαξαν παράγκες για να προφυλάσσονται από τις καιρικές συνθήκες. Με το πέρασμα του χρόνου οι παράγκες έγιναν καλύβια και αργότερα σπίτια. Ετσι προέκυψε ο συνοικισμός που ονομάστηκε Μουλιανίτικα, οικισμός που υπάρχει και σήμερα.