Με το καθάριο βλέμμα ενός παιδιού,αγναντεύοντας τά μακρινά βουνά Η πατρίδα αναδύεται μέσα από την ψυχή μου.

Η σκέψη πηγαίνοντας πίσω, ξεδιπλώνει θαρρείς μέρες δόξας.

Τότε η ψυχή μου ψήλωνε, τα  μάτια μου έλαμπαν ,το μυαλό μου αποτύπωνε.

Διδαχτήκαμε από τους δασκάλους μας το μεγαλείο του ΕΛΛΗΝΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ.

Εμείς καταγράφαμε όχι μόνο τα γεγονότα,αλλά γεννήθηκαν μέσα μας συναισθήματα,πήραμε μηνύματα,διαμορφώσαμε χαρακτήρα,σκέψη.

Οι νουθεσίες τους όχι μόνο μας μετάγγισαν τα ανθρώπινα ιδανικά αλλά έδειξαν σ`εμάς,ως άτομα πλέον την αξία τους

Ο Ρήγας και ο Κοραής σώζουν την Ελλάδα

Ώστε να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας τι σημαίνει να είσαι ΕΛΛΗΝΑΣ και να μάχεσαι γι’ αυτό.

Εμείς ως λαός έχουμε μάθει μέσα από τον πολιτισμό μας πως μόνο μέσα από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μπορούμε να δημιουργήσουμε. Και όπως είχε πει ο Ρήγας Φερραίος: «όποιος συλλογάται ελεύθερα καλά συλλογάται»

Αλήθεια θυμόμαστε σήμερα τον σπόρο που φύτεψε ο Ρήγας με τον «ΘΟΥΡΙΟ» στο μυαλό, στην καρδιά των σκλαβωμένων

ΕΛΛΗΝΩΝ; των γραικών όπως μας είπε ο Αριστοτέλης.

Ο Ρήγας για να εκφράσει τα επαναστατικά του μηνύματα δανείζεται από τους Αρχαίους Έλληνες ποιητές τον τίτλο «ΘΟΥΡΙΟΣ» που σημαίνει ορμητικός, μαχόμενος. Η λέξη δεν χρησιμοποιούνταν ως τότε αλλά έκτοτε καταγράφεται στο νεοελληνικό λεξιλόγιο και γίνεται γνωστός σ` όλους: Φιλέλληνες, Ευρωπαίους, Βαλκάνιους, Ρώσους, Τούρκους.

Σε Λαό και Κλήρο σε φτωχούς και πλούσιους μικρούς και μεγάλους. Γίνεται συνώνυμος με την επανάσταση. Ο Ρήγας με χαρακτηριστικές εικόνες διεκτραγωδεί την θλιβερή κατάντια των ραγιάδων, που δεν ορίζουν Πατρίδα, Οικογένεια, τους ανθρώπους τους, και όλα είναι έρμαια στην επιθυμία και την βούληση του δυνάστη. Επισημαίνει επιπλέον την  αβεβαιότητα της ατομικής ζωής και περιουσίας. Ο Θούριος υπήρξε ένας φλογερός πατριωτικός ύμνος που σκοπό είχε να εμψυχώσει τους Έλληνες και να τους οδηγήσει στην επανάσταση. Υπήρξε σύμβολο του αγώνα. Με τον Θούριο παρακινεί σε όρκο Ιερό. Οι φιλικοί ξεκινούν, απλώνεται σιγά σιγά η φλόγα. Φθάνει στον απλό Αρματολό τον αγωνιστή Κλέφτη. Γίνεται τραγούδι ξεσηκωμού σε όλο τον Ελληνισμό, μπαίνουν μπροστά οι Φιλικοί οι Φαναριώτες, το Φανάρι ωσάν φανός φεγγοβολεί σε ολόκληρο το Έθνος Οι Δεσπότες ζώνουν τ` Άρματα. Ο Λαός ακολουθεί. Η Ελλάδα μπαίνει σε δίκαιο και ηθικό αγώνα. Ο Θεός βάζει την υπογραφή ΤΟΥ για την Ελευθερία της

Πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω. Οι πρόγονοι μας ΝΙΚΗΣΑΝ σήκωσαν την Ελλάδα ψηλότερα.

Έκαμαν την ΕΛΛΑΔΑ παγκόσμιο παράδειγμα, κι` Εμάς να μπορούμε να βλέπουμε τον ήλιο να ξεπροβάλλει χωρίς σύννεφα πίσω από τα βουνά μας, τον μακρινό ορίζοντα στο πέλαγος ήρεμο χωρίς φουρτούνα, τις αμυγδαλιές να ξανανθίζουν τις οικογένειες να ονειρεύονται Ελεύθερα με τα παιδιά τους.

Εμείς; Συνεπείς στις αξίες που μας κληροδοτήσατε γονατίζουμε ευλαβικά μπροστά σας, ΣΕ ΟΛΟΥΣ που δώσατε   τη ζωή σας για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Σ` εσένα Γέρο του Μοριά μεγάλε Στρατηγέ Μορφή της Νεώτερης Ελλάδας εμπνευστή των Στρατηγικών, Νικητή των μαχών. Σου οφείλουμε τα μέγιστα μα δεν κάναμε ούτε τα ελάχιστα. Οι Τούρκοι ακόμα ακούγοντας το όνομα σου κρύβονται.

Σ` εσένα Γεώργιε Καραϊσκάκη ρεαλιστή ,  γενναιόδωρε πιστό στις αξίες. Στην πολιορκία της Ακρόπολης έδωσες βόλια στους Τούρκους να σε χτυπήσουν, για να μην αφαιρέσουν από τους κίονες  του Παρθενώνα το μολύβι. Στη Ρούμελη ακόμη αντηχεί το όνομα σου, και στο Μοναστήρι της Προυσού λένε πως ακόμη τους προστατεύεις. 

Σ` εσένα  Αθανάσιε Διάκο που όρθωσες το ανάστημα σου μαζί με τους ανδρειωμένους σου, στη γέφυρα της Αλαμάνας ξέροντας ότι θα θυσιαστείς, χωρίς όμως να φοβηθείς βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Η θυσία σου έμεινε μνημείο θάρρους για τους υπόλοιπους.

Σ` εσένα Παππά – Γρηγόρη Παπαφλέσσα που παρά λίγο να σε χαλάσουν τα αξιώματα . Αντιλαμβανόμενος όμως την κρισιμότητα των στιγμών, παραιτούμενος του υπουργικού θώκου, μπαίνοντας στο Μανιάκι ξέροντας ότι δεν υπάρχει διαφυγή χτύπησες τον Ιμπραήμ. Αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ανίκητος. Έπεσες στα ιερά χώματα της Μεσσηνίας.

Σ `εσένα Αλέξανδρε Υψηλάντη που άφησες τη θέση  σου ως υπασπιστή του Τσάρου, και ήρθες να οργανώσεις στρατιωτικά τμήματα και να πολεμήσεις μαζί μας.

Σ` εσάς ατρόμητοι Νικηταρά και Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Σ’ εσάς Γυναίκες του Σουλίου, Μάνες, αδελφές, κόρες.  Σταθήκατε δίπλα στους Τζαβελαίους σαν άνδρες.

Σ’ εσάς γυναίκες του Ζαλόγγου που για να μην ατιμωθείτε, πέφτοντας στα χέρια των τούρκων, ανεβήκατε στο απόκρημνο Ζάλογγο μαζί με τα παιδιά χορέψατε χορό προς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ρίχνοντας πρώτα αυτά  τραγουδώντας, στην «στεριά δεν ζει το ψάρι», πέσατε στον γκρεμό. Μείνατε στην ψυχή μου ως μορφές λευκοντυμένες με δάφνινα στεφάνια στα μαλλιά .

Σ’ εσάς Μιαούλη, Κανάρη Ανίκητοι Ναύαρχοι , Ατρόμητοι πυρπολητές οι μορφές σας οδηγούν έως σήμερα το Πολεμικό μας Ναυτικό.

Σ’ εσάς Μπουμπουλίνα και Μαντώ Μαυρογένους που δώσατε την προίκα σας και μπήκατε Μπροστάρησες  στους Αγώνες των θαλασσών.

Σ’ εσένα σεβάσμιε Καλόγηρε του κρυφού σχολειού.

Σ’ όλους εσάς που η Ιστορία αναφέρεται λίγο η καθόλου, που πιστέψατε Αληθινά στον Αγώνα και δικαιωθήκατε. Το αποδείξατε με τους Αγώνες σας την υπομονή τις δοκιμασίες τα μαρτύρια και εν τέλει την Θυσία σας.

Την πίστη στον Αγώνα για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ακολουθεί Η ΔΟΞΑ.

Δοξαστήκατε διότι πιστέψατε στο θαύμα, το βεβαιώσατε με τις Ένδοξες Νίκες σας και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ.

Οι Αγώνες σας μας κάνουν Εθνικά Υπερήφανους, αποτελούν πηγή έμπνευσης. Μας άφησαν παρακαταθήκη που εμείς μεταδίδουμε στα παιδιά μας.  Στους νέους μας που αφομοιώνοντας τις παραδοσιακές Αξίες μας,  την Ιστορία το πνεύμα, τα Δίκαια μας θα σφυρηλατηθούν ως χαρακτήρες με τις Ελληνικές Αρετές του Θάρρους, της Φιλοπατρίας, του Αλτρουισμού, της Αυταπάρνησης, της Αλληλεγγύης, της Εθνικής Ομοψυχίας. Οι Αξίες αυτές μόνον μπορούν να χαλυβδώσουν την Εθνική Ανεξαρτησία, την Εθνική Αξιοπρέπεια να θρέψουν τις ελπίδες, να οδηγήσουν σ` αυτό που όλοι ευχόμαστε. Την ανακοπή της παρούσης παρακμής, και σ` ένα καλύτερο αύριο. Θα κλείσω με δύο στίχους από το ποίημα του Αδαμάντιου Κοραή «Άσμα πολεμιστήριον» που γράφτηκε το 1800 στην Αίγυπτο:       

Πού νυν τέχνη, που `πιστήμη

Των γραικών η τόση φήμη;

Καταργήθηκαν φεύ ΟΛΑ!

Και αντ’ αυτού πάσχομεν τώρα.

Μουσουλμάνων τυραννίαν.

Αμαθείαν  κ’ πτωχίαν.

Βάσανα μόχθους κ’ πόνους

Μάστιγας σφαγάς κ’ φόνους.

Και ξενιτεμόν Πατρίδος.

Στερεμόν πάσης ελπιδος.

Ολ` αυτά συλλογιστείτε

Τους προγόνους μιμηθείτε.

Ω! Γραικοί ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΙ

Κι` είπετε ΟΛΟΙ ενωμένοι

Έως πότε τυραννία

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Τρόπαια του Μαραθώνος

Δεν ηφάνισεν ο χρόνος.

Μήτε Σαλαμίνος έργα

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ θαύμα μέγα

Οι Γραικοί τα’ ανιστορούνται

Και καλά τα ενθυμούνται

Πρόγονοι των είναι ο Μίνως

Ο Λυκούργος, Σόλων εκείνος

Μιλτιάδης- Λεωνίδης

Μετ’ αυτών ο Αριστείδης

Και Θεμιστοκλής ο Μέγας

Ως αυτοί άλλος κανένας

Σιωπώ τοσούτους άλλους

Άνδρας θαυμαστούς μεγάλους.

Έως πότε η δουλεία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.