…Τα Μαγούλιανα με το ξηρό κλίμα, την κατά 9 περίπου βαθμούς °C θερμομετρική διαφορά τους, κατά τους θερινούς μήνες, από την των Αθηνών, με τον μεσημβρινό προσανατολισμό τους, τον ευρύτατο και καταπράσινο από τα μαγευτικά δάση του Μαινάλου ορίζοντά τους, με τα πλαισιώνοντα αυτά από Δυσμών μέχρις Ανατολών πλησίον ωραία και αμιγή δάση ελάτης της περιφερείας των, ήτοι του καταφύτου λεκανοπεδίου της Κορφοξυλιάς, όπου και τα ερείπια του Σανατορίου της Μάνας του Στρατιώτου αειμνήστου Αννας Παπαδοπούλου, της Αγίας Ελεούσης, και του Αργυροκάστρου, με την καθημερινή του τέλος συγκοινωνία με την Τρίπολη, έγιναν κατά το παρελθόν πολύ γνωστά ως ένα από τα ωραιότερα, δροσερότερα και πλέον υγιεινά κέντρα παραθερισμού.
Ήδη, μετά τον ηλεκτροφωτισμό τους και την ύδρευσή τους από τα μικρής σκληρότητας νερά της Κορφοξυλιάς και με το υπό ανέγερση ξενοδοχείο τους, θεωρείται βέβαιο ότι θα προσελκύσουν και πάλι, κατά τους θερινούς μήνες, όπως και κατά τα έτη 1925-30, μεγάλο μέρος από εκείνους που ενδιαφέρονται, όχι τόσο για την κοσμική κίνηση, όσο για μια πραγματική εξοχή, που μπορούν να προσφέρουν τα Μαγούλιανα με την γαλήνη τους, την ξεκούρασή τους, το πολύ υγιεινό τους κλίμα και την άφθονη δροσιά τους, μακρυά από τις βρωμιές, τα καυσαέρια, την υγρασία και τις ζέστες των μεγαλοπόλεων κ.λ.π. και θέλουν να νοιώσουν τον εαυτό τους για λίγο πραγματικά “κοντά στο Θεό”.

– “Τα Μαγούλιανα και ο τουρισμός” (Τα Μαγούλιανα και οι Μαριολόπουλου. Έκδοση 1964, Αθήνα).

Στα χρόνια του Μεσοπολέμου τα Μαγούλιανα ήταν ένα σημαντικό παραθεριστικό θέρετρο. Η τουριστική ανάπτυξη συνδεόταν άμεσα με την ίδρυση του Σανατορίου της Μάνας, στην Κορφοξυλιά. Μερικές δεκαετίες αργότερα, στις αρχές του 1960, όλα έδειχναν ότι ο τόπος θα ξαναζούσε καλύτερες ημέρες. Η ανέγερση του “Ξενία” και η προσπάθεια του Πανελληνίου Συλλόγου Μαγουλιάνων να λειτουργήσει ξενώνα στα Μαγούλιανα, έδωσαν ελπίδες…